Jacek Siciarek, czyli Big Jack, pod koniec XX wieku jednocześnie próbował swoich sił w bluesie i jako wokalista jazzowy. Po niemal trzech dekadach od tamtych czasów nagrał sygnowany swoim nazwiskiem album „In Yo Soul”.
„What For Blues” to fantastyczna jazzująca piosenka podpisana przez Macieja Sobczaka ze słowami rezydującego w Polsce Jamesa Brierley. Swingujący, pełen kontrabasowych nut Michała Rutkowskiego, znakomicie brzmiącymi saksofonami Adama Wendta. Nagrany na bogato, bo i ź chórkami Kasi Rościńskiej. Skradający się tłusty kot pokazuje pazurki.
Tytułowy „In Yo Soul” to już w 100 procentach swingujący blues. Noga chodzi sama, Kasia Rościńska zastępuje cały chórek, a saksofony Wendta robią robotę. Na organach gra Konstantin Goryachy, a riffy Wendta po prostu uskrzydlają tę klasyczną swingującą piosenkę pod którą wraz z Sobczakiem podpisał się Maciej Kręc. Mocny, ciemny głos Siciarka nadaje jej dozy szlachetności.
Psychodelicznie brzmiąca gitara i gościnna, lekko meksykańska, trąbka Ignacego Wendta wraz z jakby od niechcenia śpiewającym Siciarkiem przywodzą na myśl utwory formacji Me And That Man. A na gitarach oprócz Sobczaka gra także Aleksander Sucharski. Miotełkami akcentuje rytm Kirył Shevando. Tekstami zajął się Graham Crawford, Anglik, który sam jest pieśniarzem, w Polsce mieszka już z trzy dekady, a w wolnych chwilach wykładał lingwistykę na poziomie uniwersyteckim.
Bliski szaleństwom Blues Brothers jest „Slow Jam”. Wokalnie w chórkach obok Rościńskiej Siciarka wspiera kilku kolegów, a solo na gitarze gra mistrz oldschoolowych solówek Piotr Bienkiewicz. Jest też odpowiednio dziki saksofon Wendta i są hammondowe akcenty. Brzmi bardzo… amerykańsko, choć nagrane zostało w studiu „Źle i tanio”. Zabawny paradoks.
Co ciekawe słowa do przesmutnej piosenki Sobczaka „Perfect Day” napisał on wspólnie z Michałem Ślużyńskim. Swingujące bębny i wyjątkowo przejmującej interpretacji towarźysźy kwartet smyczkowy GLAM Quartet. I to właśnie jest materiał na singiel. I co źa solo Wendta! Niby wszystko to juź słyszeliśmy, ale można zagrać z duszą lub bez. A oni wkładają w te cztery minuty całych siebie.
Znacie to posłuchajcie? Tak, trudno by te nuty nie kojarzyły się ź amerykańskim swingującym dziedzictwem i z klasycznych song booków i chicagowskich bluesów z przepysznymi riffami. „Lucky Seven” dodaje tyle dobrej energii, że z powodzeniem mogło być piosenką grywaną w bluesowych stacjach – tylko gdzie one są? Na szczęście była Kasia Rościńska – chórzystka idealna, a panowie w responsach – sam miód dla ucha wyczulonego na takie stylizacje.
Maciej Sobczak wraz z Michałem Ślużyńskim napisali balladę „Letter”. Tu można usłyszeć głęboki głos Siciarka i pojąć dlaczego był doceniany jako wokalista jazzowy. Tu skonfrontowany tylko pianistą Konstantinem Goryachym.
„Apocalypse Blues” stawia na ciepłe brzmienie gitar, choć tym razem na kontrabasie gra Michał Kwapisz, a przy bębnach usiadł Piotr Kończał. Hammondy są tu jak drogocenna przyprawa.
Najbardziej bluesowo i rockowo rozpoczyna się „Hey Thief”, ale bez obaw – Siciarek umie odnaleźć nuty wykraczające poza standardowego bluesa, zaś riffy saksofonu Wendta nadają kompozycji dodatkowego szlachetnego, ale i mrocznego sznytu.
„Coming Home” to prawdziwe spotkanie na szczycie. Tylko Siciarek i saksofon Wendta! Jakby byli gdzieś „na stricie, na kornerze” i musieli zarabiać co łaska do kapelusza. Takie całkowite obnażenie na koniec to chyba najdobitniejszy dowód na udany mariaż jazzu i bluesa.
Trudno pojąć, dlaczego Jaciek Siciarek tyle czasu czekał by nagrać „In Yo Soul”, bo rzeczywiście to muzyka jego duszy. Warto tę płytę mieć, a jeszcze bardziej warto usłyszeć go na żywo, w trasie z tymi muzykami. Czy tak się stanie? Oto jest pytanie.