Joe Bonamassa znów zagra w Polsce. Koncert obwołany jako „gitarowe wydarzenie roku” zaplanowano na 20 października 2013 roku w Warszawie w Sali Kongresowej.
Przyszedł na świat w 8 maja 1977 roku w Utice w stanie Nowy Jork, dokładnie w 66-te urodziny Roberta Johnsona. Dzięki temu, że jego ojciec Len posiadał sklep z instrumentami, Joe zaczął grać na gitarze Chiquita o pomniejszonej skali już w wieku czterech lat. Siedem lat później zaczął pobierać lekcje gry, po raz pierwszy występował na scenie przed B.B. Kingiem w wieku 12 lat, a w dwa lata później został zaproszony do udziału w festiwalu Fendera. Wraz z Berrym Oakley'em Juniorem, synem basisty zespołu The Allman Brothers Band, założył zespół The Bloodline, którego członkami byli też m.in.: syn Milesa Davisa Erin Davis i syn Robby'ego Kriegera z grupy The Doors, Waylon Krieger. Zespół wydał jeden album, na którym gościnnie zagrał Warren Haynes.
Ale ten zespół znanych muzycznych dzieci to tylko pierwszy etap w karierze Joe, trampolina do wielkiej kariery. O toku, jaki przybrało jego życie zadecydowała miłość do gitar: graniem na tym instrumencie nie tylko zarabia na życie, i zaskarbia sobie miłość tysięcy ludzi na całym świecie (gra ponad 200 koncertów rocznie!), ale też i zwyczajnie sprawia sobie przyjemność. Od najmłodszych lat kolekcjonuje gitary - ma ich ponad 215! Do nagrania płyty zawierającej 11 utworów potrafi użyć 22 różne gitary i 5 wzmacniaczy, natomiast podczas koncertów używa średnio od 5 do 8 różnych instrumentów. W tym Gibsona sygnowanego swoim własnym nazwiskiem, o numerze seryjnym 001, choć, jak mówi, wolałby, żeby to było 007...
Jego muzykę zgrabnie określono "postmodernistycznym bluesem": słychać w niej zarówno wpływy bluesa z Delty Missisipi, brytyjskiej Inwazji Bluesowej lat 60-tych, jak i czysto rockowe zagrywki. Tym, co łączy te elementy w spójną całość, jest wirtuozeria, nad którą młody mistrz nieustannie pracuje. Lubi też swoją wiedzą dzielić się z małymi adeptami gitary, i muzyki w ogóle: uczestnicząc w programie "Blues in the Schools" podróżuje po amerykańskich szkołach, by zachęcać dzieci do zainteresowania bluesem. Jak mówi, dawno temu poświęcił się muzyce, i, choć to wymaga wyrzeczeń, nie żałował tej decyzji ani przez chwilę. Z tej decyzji są też zadowoleni jego fani, którzy swego mistrza obdarzają nieziemskim uwielbieniem, tłumnie zjawiając się na wszystkich jego koncertach.
Bonamassa jest częstym gościem na listach przebojów: wydana w 2003 roku płyta "Blues Deluxe", promująca obchodzony wtedy Rok Bluesa, dotarła do pierwszego miejsca na bluesowej liście Billboardu, podobnie, jak wydany w 2006 roku album "You & Me". Wszystkie dotychczasowe płyty Bonamassy święciły wielkie sukcesy: te, które nie znalazły się na pierwszym miejscu listy Billboardu, docierały przynajmniej do pierwszej dziesiątki. W maju 2009 roku Joe Bonamassa zagrał koncert w słynnej londyńskiej Royal Albert Hall, na który bilety wyprzedane zostały w ciągu niecałego tygodnia! To niezwykłe wydarzenie, które sam artysta opisuje jako kulminacyjny punkt 20 lat spędzonych na scenie, wydane zostało na płycie DVD. Tamtego wieczoru obok Bonamassy na scenie pojawili się też goście specjalni, legendy brytyjskiej sceny muzycznej, Eric Clapton i Paul Jones. Pełna dyskografia artysty zawiera następujące tytuły: "A New Day Yesterday" (2000), "So, It's Like That" (2002), "A New Day Yesterday Live" (2002), "Live At The Cabooze" (2002), "Blues Deluxe" (2003), "Had To Cry Today" (2004), "A New Day Yesterday: Live" (2005), "Live At Rockpalast" (2005), "You & Me" (2006), "Sloe Gin" (2007), "Live From Nowhere In Particular" (2008), "The Ballad of John Henry" (2009), "Joe Bonamassa: Live From Royal Albert Hall" (2009), "Black Rock" (2010), "Dust Bowl" (2011). We wrześniu 2011 ukazała się jego kolejna płyta - nosi tytuł "Don’t Explain" i zawiera interpretacje 10 bluesowych klasyków. Album jest wspólnym dziełem Bonamassy i pochodzącej z Los Angeles blues-rockowej wokalistki i kompozytorki, Beth Hart. Obecnie Joe i Beth ponownie przymierzają się do nagrania wspólnej płyty, która ukaże się prawdopodobnie latem 2013 roku.
Najnowszą pozycją DVD (marzec 2012) w dyskografii Bonamassy jest “Beacon Theatre - Live From New York". Materiał został zarejestrowany w listopadzie 2011 roku, a na scenie gościnnie pojawili się John Hiatt, Paul Rodgers oraz Beth Hart. 21 maja ukazał się kolejny studyjny album "Driving Towards The Daylight, zawierający jedenaście kompozycji. Za produkcję płyty ponownie odpowiedzialny jest Kevin Shirley, który pracuje z Joe już siódmy raz. Album był nagrywany w studiach The Village Recorder w Los Angeles i Studio At The Palms w Las Vegas. Na płycie gościnnie pojawił się australijski wokalista Jimmy Barnes, który zaśpiewał w na nowo nagranym kawałku "Too Much Ain't Enough Love" pochodzącym z jego albumu "Freight Train Heart" z 1987 roku.
Od 2010 roku Bonamassa współtworzy super grupę Black Country Communion, w której skład wchodzą też: Glenn Hughes, Jason Bonham, oraz Derek Sherinian. Ich pierwsza płyta nosi tytuł "Black Country Communion". W czerwcu 2011 ukazała się kolejna, zatytułowana po prostu "2", a w październiku podwójne wydawnictwo DVD "Live Over Europe". Najnowszą, trzecią produkcją super grupy jest album "Afterglow" z października 2012.
Joe Bonamassa - gitara i śpiew
Carmine Rojas - gitara basowa
Tal Bergman - perkusja
Rick Melick - instrumenty klawiszowe i śpiew
Joe Bonamassa w 2012 roku dwa razy zagrał w Polsce. 1 marca w Sali Kongresowej dał koncert elektryczny, a później 5 lipca - specjalny akustyczny set w Zabrzu.
Zobacz relację z koncertu: Joe Bonamassa in Warsaw 2012 (zdjęcia)
